Drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych (czyli do dróg krajowych, wojewódzkich, powiatowych, gminnych) i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi.

 

 

Znak „Droga wewnętrzna” D46 występuje wspólnie ze znakiem „Koniec drogi wewnętrznej” D47.

 

 

 

Źródło: www.szkolapolicji.pl

 

 

Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należą do zarządcy terenu, na któ­rym jest zlokalizowana droga, a w jego braku – do właściciela tego terenu.

 

Podstawowe zasady obowiązujące na drodze wewnętrznej:

 

1. „Droga wewnętrzna” jest ogólnodostępną drogą. Na znaku może być umieszczony napis wskazujący zarządcę tej drogi.
2. Uczestnicy ruchu mają dostęp do danej drogi w pełnym bądź ograniczonym zakresie.
3. Definicja wskazuje, że drogi wewnętrzne nie należą do dróg publicznych, czyli na ich obszarze nie mają zastosowania przepisy Prawo o ruchu drogowym. Wyjątki od danej zasady:

a)      w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób;

b)      w zakresie wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych.

Jest to najistotniejsza różnica między drogą wewnętrzną a strefą ruchu.

   4. Wyjeżdżając z drogi wewnętrznej na drogę publiczną ustępujemy pierwszeństwa pojazdom.   Wówczas włączamy się do ruchu.

 

Pamiętajmy również, że przebywając na „Drodze wewnętrznej” podobnie jak w „Strefie ruchu” czy w „Strefie zamieszkania” jesteśmy na drodze i obowiązuje nas zasada ograniczonego zaufania (art. 4 PRD) zgodnie z którą:

„Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają, chyba, że okoliczności wskazują na możliwości odmiennego ich zachowania”.